Leyla ile Mecnun dizisi

Genel olarak yazmaya olmasa da bloga yazmaya çok ara verdiğimin farkındayım. Bu yazıyla böyle anlamlı bir günde (Not: 9 Şubat 2011 Leyla ile Mecnun'un yayın hayatına başladığı gün.) arayı sona erdirmek güzel oldu. Sizleri de özledim...

     →7 yıl önce bugündü. Üniversiteye başlamamın üzerinden 5 ay geçmişti henüz. Televizyonda diziyi açtı abim. İlk bölüm. Bir diziydi işte alelade başlayan....

7 yıl önceden başlarsam, kitaba kadar yolu var. Geçen 7 yıl, bize kazandırdıkları, anlamlandırdıkları ile ilgili neden bahsedeceğimi biliyorsunuz zaten.

    →2 yıl önce yazdı. Kireçburnu hayatımda İstanbul'da yaşıyor olmama rağmen görmediğim bir eksiklikti.Belki hayatıma giren bir dizi anlattı hikayesini ondandı anlamı ve en yakın arkadaşlarımdan biri bu eksik zinciri kırmıştı. 

    →5 gün önceydi. O hikayenin yoluna tekrar düşmüştük. Onları çok özlediğimi hissediyordum. Eksik bir şeyler vardı hayatımızda... 

Ey zaman bilmez misin ettiklerini? 

Mesela bir Pazartesi ne kadar keyifli olabilirdi? Bir dizi ne kadar dizi olmayabilirdi? İsmail abi gibi dostlarım olur muydu hayatımda? Mecnun Çınar gibi değer veren, Yavuz gibi sadık, İskender gibi baba, Erdal gibi bakkal, (çay bana!), Nurten gibi sıra dışı, Metin kadar bağımsız, Şekerpare gibi hayal kırıklığı, Pakize gibi kısa süren mutluluklar, Ak sakallı dede gibi gerçek ama aslında hayal, az sakallı dede gibi saçma mutluluklara gebe, Kaan gibi büyük, Arda gibi tam anlamıyla "tıs tıs" , Melül kadar sindirilmişliklerimiz, Telatabi kadar anlamsız, Leyla gibi yerine koyabileceğimiz ama vazgeçemeyeceğimiz onlarcası, bir gemi ki geleceğine hâlâ inanılan, peşine düşeceğimiz bir çöl hikayesi...

Popülerleşen çoğu şeye hemen yaklaşamam. Ama biz bu hikayeye birlikte başladık. O yüzden bu popülarite o popülarite değil, bilmenizi isterim. Sonradan doğmadı, hep vardı...

Öncelikle şunu belirtmek isterim bu yazıda bolca "..." var öyle ki eksik kalanları tamamlayamayacağım kadar çok yazasım var buna dair. Biz dizi anlatmıyorum size. Bizden, özlediklerimizden bahsediyorum.

Gelelim 5 gün önceye. 3 yol arkadaşıyız, üniversite yolculuğumun en güzellerinden onlar.Kadro sağlam. Elif ki kendisi de bir Leyla ile Mecnun çok severi, Hande ki o da bu aileyi tanıyıp, günün muhteşem fotoğraflarının sahibi.

Neymiş? ("Neamiş") hemen bir hafta sonu planı yapıyorsunuz. Beşiktaş'tan 25E ya da 40T'ye biniyorsunuz Kireçburnu durağında iniyorsunuz. Kendinizi usulca huzura bırakıyorsunuz.
Klasiktir, Kireçburnu fırınında soluklanın, böreğinizi yiyin, çayınızı için.Yeriniz kalırsa bir de tatlı. (Börek çeşitleri: 9,5 TL, Çay: 4 TL, Menemen: 12 TL, Yumurta çeşitleri: 10-17 TL arası, Tatlılarda çeşit çeşittir :))

Kireçburnu Fırını

Kireçburnu Fırını (Özellikle alt kattaki bu köşeden kalkasınız gelmez:))

Sonra o güzel sahile kendinizi bırakın. Parkın biraz ilerisidir Leyla ile Mecnun ekibinin durağı. Güzel hemde çok...

 Selamınızı verin mesela, bir Hoop diyin huzura karşı.

Sonra onların oturduğu bankta göğe bakın mesela...

Sarıyer istikametine doğru yürürken sağda Polis karakolunu gördünüz.Hemen yanındaki uzunca merdivenlerden çıkıyorsunuz. Ve biraz ilerleyince sol tarafınızda 'Şimbilli' Erdal Bakkal. Tabii aradan yıllar geçmiş, bir bakkaldan çok bir anıt defteri gibi bura.
Duvarlarına gelenler yazmış, geçenler yazmış. Yine de o sahnelerin gözünüzün önüne gelmesine engel değil. Nurten- Erdal. Ve birkaç tabureden birinde oturan İsmail abinin "Erdal abi çay bana!" ya da İskender'in "Bıyıkların çekilsin Erdal" deyişi kulaklarınızda...

Öyle şirin ki evler. Yapı hiç bozulmamış. Hemen yan tarafında manzarayı tepeden göreceksiniz. Zaten evlerin nizami boylarından, Kireçburnu'nu tüm ihtişamıyla seyre doyamayacaksınız.

 Sonunda işte tüm güzelliğiyle Mecnun Çınar ve ailesinin evi. Ama o da ne kocaman bir köpek, Duman karşılıyor :) Sonra iyi ki ayrılmıyoruz oradan bir kadın geliyor yanımıza. Duman'ı bağlarım, gezersiniz 5 TL karşılığında diyor. O an o kadar mutlu olmuştuk ki.

Dikkat At var :) (Mecnun ruhu daha girişte karşılıyor.)

Ah o koltuklar... Tüm sahneler canlanıyor zihinlerde.

Hikayenin sonunda Mecnun'un hayatını geçirdiğini anladığımız o oda ve koltuklar...

Neyse hüzünlü sahneleri bir kenara bırakırsak eşyaların hepsi değilse de bazıları o ruhu taşımaya devam ediyor. Görevli kadınla konuştuğumuzda "Bu kadar sevileceğini bilseydik atmazdık o kadar eşyayı diyor." Çok iyi biri öyle ki evde uzunca zaman geçirdik. Zaten odaları dolaştıktan sonra o teras var ya o teras çıkası gelmiyor insanın...

Teras manzarası :)

 Ah o güzel bahçe...

 Ve daha pek çok anıyı hafızalarımıza kazıyarak evden ayrılıyoruz. 

Unutulmaz bir gün ve Leyla ile Mecnun anısına sevgi ve özlemle...

Tüm L&M'ciler ve güzel bir hikayeye tanık olmak isteyenler için kaleme alınmıştır.